Nazwisko: Tuwim
Imię/Imiona: Julian
Znany też jako:
Urodzony: 13 wrzesień 1894 (Łódź, Polska)
Zmarł: 27 grudzień 1953 (Zakopane, Polska).

Julian Tuwim – urodzony 13 września 1894 w Łodzi, zmarł 27 grudnia 1953 w Zakopanem; brat Ireny; poeta, filozof.

Współtwórca grupy poetyckiej Skamander. Współpracownik pism, m.in. od 1924 „Wiadomości Literackich”, 1926-33 „Cyrulika Warszawskiego”, kierownik literacki warszawskich kabaretów artystycznych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracownik w biurze prasowym Józefa Piłsudskiego.

W 1939 emigruje poprzez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji (1940), poprzez Portugalię i Brazylię do USA. W 1942 zamieszkuje w Nowym Jorku. W latach wojny współpracował z emigracyjnymi czasopismami. W roku 1946 wraca do kraju. W latach 1947 – 50 jest kierownikiem artystycznym Teatru Nowego. Przez wielu dawnych przyjaciół krytykowany za nadmierną służalczość względem komunistycznych władz (jest m.in. autorem kilku tekstów gloryfikujących Józefa Stalina). Łódź nazywał najwspanialszym miastem na ziemi. Zachował się w pamięci bliskich i znajomych jako patriota.

W latach 1928 i 1949 zdobył Nagrodę Literacką miasta Łodzi, w 1935 nagrodę polskiego Pen Clubu, w 1949 doktorat honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego, a w 1951 nagrodę państwową pierwszego stopnia.

W twórczości młodzieńczej (Czyhanie na Boga 1918, Sokrates tańczący 1920) przeciwstawił konwencji młodopolskiej lirykę życia powszedniego, łączącą ekspresjonistyczny biologizm z motywami urbanistycznymi i językiem potocznym, choć nie pozbawioną znamion sentymentalnej nastrojowości. W zbiorach Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933) i Treść gorejąca (1936) refleksji filozoficznej i językowej towarzyszy nawrót do tradycji klasycznych i romantycznych a tematyka społeczno-polityczna zrazu ujmowana w duchu humanitaryzmu i pacyfizmu, nabiera politycznej wyrazistości. W powstałych na obczyźnie Kwiatach polskich (wyd. 1949) nawiązał do poetyki romantycznego poematu dygresyjnego.

Bogata twórczość satyryczna (Jarmark rymów 1934) i kabaretowa (piosenki), popularne wiersze dla dzieci (Lokomotywa 1938), szkice i zbiory osobliwości (Czary i czarty polskie… 1924, Polski słownik pijacki… 1935, Pegaz dęba 1950, Cicer cum caule, t. 1-3 1958-63), antologie (Cztery wieki fraszki polskiej 1937, Księga wierszy polskich XIX wieku, 1954). Także przekłady z klasyki rosyjskiej (Słowo o wyprawie Igora 1928, Lutnia Puszkina 1937).

W Łodzi na cześć Tuwima stoi ławeczka z jego posągiem. Wierzy się, że potarcie nosa poety przynosi szczęście.