Nazwisko: Przerwa-Tetmajer
Imię/Imiona: Kazimierz
Znany też jako:
Urodzony: 12 luty 1865 (Ludźmierz, Polska)
Zmarł: 18 styczeń 1940 (Warszawa, Polska)
Kategoria: Literatura.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer – urodził się 12 II 1865 r. w Ludźmierzu na Podhalu, zmarł 18 I 1940 r. w Warszawie. Jego ojciec, Adolf, brał udział w powstaniu listopadowym. Po utracie majątku rodzice przenieśli się z Kazimierzem do Krakowa. Tetmajer studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, później wyjechał do Warszawy, skąd udał się do Heidelbergu gdzie podjął dalsze studia. Po powrocie do kraju przebywał głównie w Zakopanem i w Krakowie. W 1921 r. został obrany prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, a w 1928 r. został wyróżniony nagrodą literacką miasta Warszawy. Przez ostatnich kilkanaście lat życia choroba umysłowa uniemożliwiła mu pracę pisarską. Pod koniec życia utracił wzrok. Zmarł w Warszawie w tragicznym opuszczeniu i zapomnieniu.

Większa część jego twórczości to dzieła poetyckie. Zaczął pisać wiersze już w czasie swych studiów w Krakowie. Pierwszy tom jego Poezji ukazał się w roku 1891. W utworach zawartych w tym tomie wyraźne odbicie znalazła żywa reakcja poety na krwawo tłumione strajki robotnicze. Kolejne zbiory poezji postawiły Tetmajera w rzędzie najpopularniejszych poetów. W zbiorach tych autor poruszał problemy żywo interesujące ludzi tej epoki. Głosił kult filozofii Schopenhauera i wyrażał swój podziw dla Nietzschego, fascynował się filozofią indyjską. W jego twórczości pojawiło się wówczas uwielbienie dla sztuki jako najwyższego osiągnięcia życia jednostkowego i zbiorowego. Z kultem sztuki zespolił się u tego autora kult miłości, czego wyraz odnajdujemy w jego licznych niekonwencjonalnych erotykach. Tetmajer tworzył też utwory o tematyce zaczerpniętej z życia ludu góralskiego, w których opiewał piękno tatrzańskiego krajobrazu. Talent poety przejawiał się głównie w plastycznej wyrazistości wizji artystycznych, bogactwie kolorystycznym, mistrzowskim stosowaniu nastrojów oraz umiejętnością oddziaływania na wyobraźnię niezwykłymi skojarzeniami wrażeń różnych zmysłów. Tworzył także utwory prozą, wśród których wymienić należy cykl nowel Na Skalnym Podhalu (1903-1910), uznanych w późniejszym czasie za arcydzieło, a także pierwsza polska powieść historyczno-chłopska Legenda Tatr. Próbował też swoich sił w dramaturgii, ale jego dramaty nie zdobyły sobie uznania. Do najbardziej znanych jego dzieł zaliczamy: 8 serii Poezji, Listy Hanusi, elegię Anioł Pański, opowiadanie Ksiądz Piotr powieści Anioł Śmierci i Panna Mery oraz dramaty Zawisza Czarny, Rewolucja i Judasz.