Nazwisko: Słonimski
Imię/Imiona: Antoni
Znany też jako:
Urodzony: 15 listopad 1895 (Warszawa, Polska)
Zmarł: 4 czerwiec 1976 (Warszawa, Polska).

Słonimski Antoni – ur. 1895, zm. 1976, poeta i felietonista. Pochodził z zasymilowanej rodziny żyd. o tradycjach naukowych i literacko-wolnomyślicielskich. Inicjator i współzałożyciel (1918) kabaretu lit. w kawiarni Pod Picadorem, współtwórca grupy poetyckiej Skamander, 1924-39 stały współpracownik Wiadomości Literackich, gdzie ogłaszał m.in. recenzje teatr. (Gwałt na Melpomenie, t. 1 2 1959 skonfiskowane przez cenzurę, wyd. 2 1982) i felietony (Kronika tygodniowa, od 1927, wybór 1956). Od 1939 na emigracji, początkowo w Paryżu, od 1940 w Londynie, m.in. 1946-48 kier. sekcji literatury UNESCO, 1948-51 dyrektor Inst. Kultury Polskiej. W 1951 powrócił do kraju. 1956-59 prezes ZLP; na początku lat 50. włączył się do oficjalnego życia lit., później obrał postawę konsekwentnej niezależności, występował w obronie swobód twórczych i polit. (m.in. 1964 inicjator i sygnatariusz Listu 34, 1975 uczestnik protestu przeciwko zmianom w Konstytucji PRL).

Przeciwnik awangard. tendencji w poezji XX w., dążył do tego, by wypowiedź poetycka była komunikatywna i emocjonalna, a zarazem precyzyjna formalnie. W liryce ewoluował od poetyki parnasistowskiej (Sonety, 1918) i ekspresjonist. (Czarna wiosna 1919, zbiór skonfiskowany pod zarzutem szerzenia anarchicznego buntu społ.) ku poezji refleksyjno-nastrojowej i publicyst. (Godzina poezji 1923, Droga na Wschód 1924, Okno bez krat 1935), o wydźwięku pacyfistycznym i antytotalitarnym, związanej z tradycją romantyczną (A. Mickiewicz, H. Heine), zwłaszcza w twórczości wojennej (Alarm 1940, Wiek klęski 1945, poemat wspomnieniowy Popiół i wiatr 1942). W powojennej poezji (wyd. 1963 w zbiorze Wiersze 1958-1963) poruszał głównie treści moralistyczne i obywatelskie. Wyraziciel poglądów liberalnej inteligencji, racjonalista i sceptyk, swą osobowość dobitnie zaznaczył w publicystyce, zwłaszcza felietonach, w których mistrzowsko posługiwał się humorem, parodią, purnonsensem (m.in. zbiory Załatwione odmownie, t. 1 i 2 1962-64, Obecność). Ponadto alegoryczne dramaty społeczne (Wieża Babel, wyst. 1927), komedie satyryczne (Murzyn warszawski, wyst. 1928), antyutopijne powieści fantastyczne (Torpeda czasu 1924).