Nazwisko: Byron
Imię/Imiona: George, Gordon, Noel
Znany też jako: Lord Byron
Urodzony: 22 styczeń 1788 (Londyn, Wielka Brytania)
Zmarł: 19 kwiecień 1824 (Misolungi, Grecja)
Kategoria: Literatura

Byron George Gordon – ur. 22.I.1788 w Londynie, zmarł 19.IV.1824 w Misolungi, poeta I dramaturg angielski, jeden ze współtwórców europejskiego ruchu romantycznego; autor m.in. poematu dygresyjnego Wędrówki Childe Harolda (1812), powieści poetyckich Giaur (1813), Korsarz (1814), dramatów: Manfred (1817), Kain (1821), poematu Don Juan (1823). Po skandalu obyczajowym (romansie z przyrodnią siostrą) opuścił Anglię na zawsze (1816). W 1823 przyłączył się walki o wyzwolenie Grecji.

Nie tylko twórczość, ale w równej mierze niekonwencjonalna postawa duchowa Byrona stały się fenomenem w skali europejskiej, fascynując młodych poetów poszukujących nowego wzorca ideowego. Potomek wielkiego rodu, lord Byron, nie stroniący od głośnych romansów, stawiający czoło konwencjom wielkiego świata, negujący racjonalny ład XVIII w. szerokością swego gestu, budził powszechne zainteresowanie i podziw. Po opublikowaniu Wędrówek Childe Harolda, poetyckiego pokłosia romantycznej podróży po Europie, stało się jasne, że pojawił się nowy typ bohatera, sceptyka, nie pogodzonego z rzeczywistością, indywidualisty, który poszukuje swojej prawdy o świecie. Dopiero jednak powieści poetyckie Byrona skrystalizowały nowy typ bohatera, który w historii literatury miał zostać określony mianem bohatera bajronicznego. Stał się nim człowiek skłócony ze światem, o nadwątlonej wierze, kryjący jakąś straszliwą tajemnicę w swej mrocznej przeszłości, namiętny, nieufny wobec ludzi. Cierpiący, ale i na swój sposób dziki, bezwzględny, także wobec samego siebie. Bohater ów, ukazywany przez poetę na tle egzotycznej przyrody, w gwałtownym działaniu z wolna odsłaniał swoją tajemnicę, ale nie dane mu było dokonać ekspiacji ani dojść do ugody ze światem. Ten anarchiczny bohater budził sprzeciw poetów starej szkoły, toteż Mickiewicz, tłumacz Giaura, bronił jego reputacji:

Dzieci Byrona nie są to pospolici zbrodniarze, nie zimni egoiści ale szaleni fanatycy, zakochani w swej przewrotności i głupstwie (…) Ludzie Byrona mają sunienie.

To prawda, sumienie stanowi przekleństwo bajronicznych bohaterów, dręczonych wyrzutami i tęsknotą za utraconym szczęściem.